Συγχωρημένος μετανοήμενος για τον αδελφό του απο εκδίκηση

ΕΝΑΣ ΑΔΕΛΦΟΣ που έτυχε ν΄αδικηθή απο κάποιον άλλο επήγε στον Αββά Σισώη και του εξωμολογήθη.

– Πάτερ, ο τάδε αδελφός με αδίκησε κι΄ο λογισμός μου με βασανίζει να τον εκδικηθώ.

– Όχι, τέκνον, άρχισε να τον συμβουλεύη ο Όσιος. Άφησε την εκδίκησι στα χέρια του Θεού.

– Δε θα ησυχάσω, αν δεν τον κάνω να πονέση, όπως πόνεσα κι΄εγώ, εξακολουθούσε να λέγη συνεπαρμένος απο το πάθος του ο νέος.

Αφού δεν έπαιρνε απο λόγια, ο Όσιος τον φώναξε να κάνουν προσευχή μαζί, για να τον φωτίση ο Θεός να καταλάβη ποιο ήτο το ψυχικό του συμφέρον. Εγονάτισαν ο ένας δίπλα στον άλλον και ο Αββάς Σισώης, σηκώνοντας τα χέρια προς τον ουρανό, είπες αυτή την προσευχή.

– Κύριε και Θεέ μας, εμείς τα παιδία σου σου δηλώνομε σήμερα με τας πράξεις μας, ότι δεν έχομε πια ανάγκη να έχης Σύ την φροντίδα μας, γιατί εμάθαμε μόνοι να φροντίζωμε για τον εαυτόν μας και αυτοπροσώπως να εκδικούμεθα για λογαριασμό μας.

Ταράχτηκε ο αδελφός ακούγοντας τα λόγια της προσευχής, έστω και αν ήσαν απολύτως σύμφωνα με την ψυχική του κατάστασι.

– Συγχώρησε με, Πάτερ, είπε μετανοημένος στον Άγιο Γέροντα. Δεν επιθυμώ πια να εκδικηθώ τον αδελφό μου.